wishing someone would save me
vrijdag 8 mei 2015
donderdag 23 april 2015
Notice
I smiled to my friends.
And it killed me.
It killed me that not one of them noticed.
It killed me that no one saw that my smiles never met my eyes anymore
and that i was screaming eternally underneath,
begging for someone to see, really see me, and say
"I know. I've noticed and it's okay. Let's go home."
~Sev.
woensdag 22 april 2015
De glazen venster
"That window. That frameless damned glass window. Once so stuck, now peeling off of me.
As wilted leaves, that glass became. Pushing, falling. Until detachment in December.
Years have gone by of me plastering that glass. Enough cracks ofcourse. But nothing that couldn't be fixed I believed. Until He came. Not one bit of any organic concotion could had fixed the glass more. Not one sip of the finest wine, not one bit of the purest breath. It became flawless. Flexable, even. And so impeccable he seemed. But with fixing, came ownage. For the glass belonged to him now.
It belonged to him to love, to caress, to alter, to mutate, and ultimately, to destroy..."
Inmiddels was het april. Ik werd wakker op een vroege ochtend. Ik wist dat het ochtend was, omdat de zon zwakjes door mijn witte gordijnen scheen en de ochtendkou vanaf mijn ramen prikte.
En in diezelfde seconde dat ik niks tot wereld besefte raakte leven me, zoals elke ochtend, dwars door mijn lichaam. In één ruk sprong ik op en greep mijn telefoon, die altijd waarschuwend naast mijn hoofdkussen lag. Niks. Geen berichtjes, geen gemiste oproepen. Ik zag de chaotische staat van mijn zijn in de spiegel tegenover me. Langzaam duwde ik het apparaat terug in mijn kussens en zonk zelf ook weer onder de dekens.
Alle feiten kwamen langzaam binnen dringen, één voor één, hoe hard ik ook protesteerde. Alsof gemene mannetjes met kwetsende boodschappen in een rij stonden voor mijn hoofd, en achter elkaar indrongen. Dit zijn de feiten, en nu ben je wakker. Dit zijn de woorden, en nu ben je zwakker.
Ik onderdrukte mijn paniek en zocht met mijn arm buiten de dekens naar mijn pakje Camel mentholsigaretten, Betty Boop-aansteker en Zebra-geprinte asbak.
Mijn hoofd werd weer leeg met het inhaleren, ik hoorde mijn hart in mijn oren weer zakken in volume.
Een gevoel van schuld nam me over toen ik naar de brandende sigaret keek, en ik dacht aan m'n moeder als ze me zo zou zien zitten. In bed, naakt, de make-up van gisteren nog zichtbaar in de groeven van mijn slaperige huid. Haar ongekamd in een knot. Rajah, mijn panter-knuffel vastgeklamd naast mijn zij. De twee wijnglazen op mijn nachtkastje. Eén halfvol met water. Eén met nog 12 resterende slaappillen. En een briefje ernaast, met een tekst van The Smiths en daaronder mijn naam gesigneerd.
Dag na dag werd ik zo wakker. Dag na dag werd ik na ontwaking leger. Alleen de zon kwelde me. Stelde me ten toon aan mezelf. Soms vulde ik al dit licht met boeken. Soms met niks, staren naar het plafond. En soms waren er paniekaanvallen, huilbuien, braken, hongerstaken. Minuten tot uren.
Tot ten lange leste de nacht viel. Als een omhelzing. Als een eisende rust. Dan was het weer tijd.
Ik ruimde op. Ik nam een douche. Ik trok mijn mooiste kanten, zwarte jurk aan. Kleurde mijn lippen rood. Lichtte de kaarsen aan. Zette Chet Baker's "I Get Along Without You Very Well" aan. Nam plaats op mijn bed en zag de gedaante tegenover me, in de glazen venster, die hol naar me terugkeek. Haar rechteram rees op naar iets uit het zicht, en keerde terug met een glas water. Nog een keer, nu met een glas vol witte kogeltjes.
En dan keek ik naar mijn uitgemergelde benen, door de tranen heen. Mijn buik die brandde, mijn tong, gehemelte die op leek te zwellen.
Maar uiteindelijk ontmoette ik haar elke ochtend weer, en werd zij mij, en ik haar.
~Sev.
As wilted leaves, that glass became. Pushing, falling. Until detachment in December.
Years have gone by of me plastering that glass. Enough cracks ofcourse. But nothing that couldn't be fixed I believed. Until He came. Not one bit of any organic concotion could had fixed the glass more. Not one sip of the finest wine, not one bit of the purest breath. It became flawless. Flexable, even. And so impeccable he seemed. But with fixing, came ownage. For the glass belonged to him now.
It belonged to him to love, to caress, to alter, to mutate, and ultimately, to destroy..."
Inmiddels was het april. Ik werd wakker op een vroege ochtend. Ik wist dat het ochtend was, omdat de zon zwakjes door mijn witte gordijnen scheen en de ochtendkou vanaf mijn ramen prikte.
En in diezelfde seconde dat ik niks tot wereld besefte raakte leven me, zoals elke ochtend, dwars door mijn lichaam. In één ruk sprong ik op en greep mijn telefoon, die altijd waarschuwend naast mijn hoofdkussen lag. Niks. Geen berichtjes, geen gemiste oproepen. Ik zag de chaotische staat van mijn zijn in de spiegel tegenover me. Langzaam duwde ik het apparaat terug in mijn kussens en zonk zelf ook weer onder de dekens.
Alle feiten kwamen langzaam binnen dringen, één voor één, hoe hard ik ook protesteerde. Alsof gemene mannetjes met kwetsende boodschappen in een rij stonden voor mijn hoofd, en achter elkaar indrongen. Dit zijn de feiten, en nu ben je wakker. Dit zijn de woorden, en nu ben je zwakker.
Ik onderdrukte mijn paniek en zocht met mijn arm buiten de dekens naar mijn pakje Camel mentholsigaretten, Betty Boop-aansteker en Zebra-geprinte asbak.
Mijn hoofd werd weer leeg met het inhaleren, ik hoorde mijn hart in mijn oren weer zakken in volume.
Een gevoel van schuld nam me over toen ik naar de brandende sigaret keek, en ik dacht aan m'n moeder als ze me zo zou zien zitten. In bed, naakt, de make-up van gisteren nog zichtbaar in de groeven van mijn slaperige huid. Haar ongekamd in een knot. Rajah, mijn panter-knuffel vastgeklamd naast mijn zij. De twee wijnglazen op mijn nachtkastje. Eén halfvol met water. Eén met nog 12 resterende slaappillen. En een briefje ernaast, met een tekst van The Smiths en daaronder mijn naam gesigneerd.
Dag na dag werd ik zo wakker. Dag na dag werd ik na ontwaking leger. Alleen de zon kwelde me. Stelde me ten toon aan mezelf. Soms vulde ik al dit licht met boeken. Soms met niks, staren naar het plafond. En soms waren er paniekaanvallen, huilbuien, braken, hongerstaken. Minuten tot uren.
Tot ten lange leste de nacht viel. Als een omhelzing. Als een eisende rust. Dan was het weer tijd.
Ik ruimde op. Ik nam een douche. Ik trok mijn mooiste kanten, zwarte jurk aan. Kleurde mijn lippen rood. Lichtte de kaarsen aan. Zette Chet Baker's "I Get Along Without You Very Well" aan. Nam plaats op mijn bed en zag de gedaante tegenover me, in de glazen venster, die hol naar me terugkeek. Haar rechteram rees op naar iets uit het zicht, en keerde terug met een glas water. Nog een keer, nu met een glas vol witte kogeltjes.
En dan keek ik naar mijn uitgemergelde benen, door de tranen heen. Mijn buik die brandde, mijn tong, gehemelte die op leek te zwellen.
Maar uiteindelijk ontmoette ik haar elke ochtend weer, en werd zij mij, en ik haar.
~Sev.
dinsdag 7 april 2015
not good enough
i stopped watching him
and all the things he does
i stopped watching him
and all the girls he wants
i stopped it because
it was hurting too much
it took me too long
but i bled myself dry for him
till i finally realized
he wouldnt even fight for it
and all the things he does
i stopped watching him
and all the girls he wants
i stopped it because
it was hurting too much
it took me too long
but i bled myself dry for him
till i finally realized
he wouldnt even fight for it
~sev.
zondag 5 april 2015
donderdag 5 maart 2015
"death is easy. life is much harder"
sing me to sleep
sing me to sleep
and than leave me alone
don't try to wake me in the morning
cause i will be gone
don't feel bad for me
i want you to know
deep in the cell of my heart
i will feel so glad to go
- the smiths
woensdag 4 februari 2015
Abonneren op:
Posts (Atom)